1. VW: Happy Family? Generaties: (1.) Nel (ouderdom) (2.) Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger) (3.) Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara (ouderdom) x Ciske (geest) x Tom (ouderdom) , Marc (honger) (4.) Nina, Tessa & Adam, Roy, Patrick & Harriët (5.) Sanne, Kevin, Thomas, Anja De vorige keer vertelden Sanne en Kevin hun moeder het nieuws over Scott. Daarna bezochten ze het adres waar hun vader gewoond had, en daar maakten ze kennis met hun nieuwe halfbroer en –zus, Ryan en Jayda. Sanne verloor haar hart aan haar collega Michel Ray. Patrick en Harriët kregen een dochtertje, Anja. Thomas werd tiener, Anja werd peuter, en Adam en Patrick werden oudere.
2.
3. ‘ Doe maar een plasje, lieverd. Blijf maar rustig zitten.’ zei Harriët zachtjes tegen haar dochtertje, die onzeker op het potje zat. ‘ We hebben alle tijd.’ glimlachte Harriët liefdevol. Dat het midden in de nacht was maakte haar niks uit. 3 dagen besturen
4. Anja keek omhoog naar haar mama en lachte haar vertederende lachje. ‘ Doe je best.’ En ja hoor, daar klonk het geklater van een plasje door de badkamer! ‘ Grote meid!’ jubelde Harriët trots, en kuste haar dochtertje.
5. Ondertussen waren Tessa en Adam samen in de keuken. Tessa voelde zich ziek. Ze had zo’n vreselijke honger... Verward stond ze bij het fornuis, toen ze ineens iets zag bewegen. Een geest! Vlak voor zich! Ze was te zwak om te gillen, en in plaats daarvan zakte ze langzaam op de grond.
6. ‘ Uh-Adam!’ stamelde ze met haar laatste krachten. Met ogen groot van angst keek ze de keuken door, zoekend naar de geest. Maar die was alweer verdwenen. Adam sprong zo snel overeind dat zijn stoel op de vloer kletterde. ‘ Tessa!’
7. Hij vloog op haar af en liet zich naast haar vallen. ‘ Tess, wat is er?’ Maar zijn vrouw bewoog al niet meer. In paniek graaide Adam naar zijn mobieltje en belde het alarmnummer.
8. Maar dat hoefde al niet meer. Magere Hein verscheen, en pas nu begreep Adam dat zijn vrouw zou sterven. ‘ Nee, nee, nee!’ Hij schudde zijn hoofd en staarde naar het lichaam van zijn vrouw.
9. Haar ziel werd opgenomen in de hemel en even later stond er alleen nog maar een urn in de keuken. Adams wereld stortte in.
10. Waldo voelde aan dat er iets goed mis was, en trippelde de keuken binnen. Meteen begon hij hartverscheurend te janken. Tot overmaat van ramp vloog het fornuis, waar Tessa mee bezig was geweest, in de brand.
11. Adam merkte niets. Hij staarde voor zich uit zonder iets te zien. Hij zag de vuurrode vlammen niet door zijn keuken dansen, hij hoorde het geknetter niet.
12. Een deur werd opengesmeten, voetstappen klonken op het hout. ‘ Adam?! Adam!’ schreeuwde Nina boven het lawaai van de brand uit. ‘ Ik zag het vuur van buiten, wat is er aan de hand?’
13. Maar toen Nina nog een blik op haar zwager wierp, besefte ze dat ze van hem geen zinnig antwoord zou krijgen. Wat was hier in godsnaam gaande?
14. Veel tijd om na te denken gunde Nina zichzelf niet. Er moest nu gehandeld worden. Snel begon ze het vuur te blussen. Harriët kwam binnen, ook zij had de brand gezien.
15. ‘ Harriët, haal die hond hier weg!’ riep Nina en Harriët gehoorzaamde meteen. ‘ Kom maar mee,’ zei ze zo kalm mogelijk, en ze nam de hond aan zijn halsband mee naar buiten.
16. En eindelijk was het allemaal voorbij. De brand was geblust, en het was weer stil in de keuken. Doodstil, zelfs. En toen pas zag Nina de urn van haar tweelingzus.
17. Adam was inmiddels weer bij positieven en krabbelde tegen de muur omhoog. ‘ Tessa, Tessa,’ jammerde hij. Hij bleef de naam van zijn vrouw maar herhalen.
18. Nina balde haar vuisten en voelde hoe een immens verdriet langzaam bezit nam van haar hele lichaam. ‘ Wat is hier gebeurd, Adam?!’ krijste ze machteloos.
19. Nina gilde en krijste, ze stampvoette en sloeg met haar vuisten in de lucht – net zo lang tot ze helemaal leeg was van binnen en er alleen nog een zwak gejammer uit haar keel kwam. Haar zusje...ze was er niet meer.
20. Toen wendde ze zich tot Adam, die doodstil in een hoek stond. ‘ Kun je me vertellen wat er gebeurd is?’ vroeg ze zacht. ‘ Ze was aan het koken, ze had erge honger...’ snikte Adam. ‘En ineens hoorde ik haar naar adem happen, alsof ze ergens heel erg van schrok.’
21. ‘ En toen...en toen...’ Nina sloeg haar arm wat strakker om hem heen. ‘ Ze zakte in elkaar.’ jammerde Adam. ‘Ik was te laat, ik kon niets meer voor haar doen. En daarna brak er brand uit, het hele huis was bijna afgefikt door mijn schuld!’
22. ‘ Dat is niet jouw schuld, Adam. Hoor je me, jij kon hier helemaal niets aan veranderen.’ zei Nina streng. Voorzichtig liep ze van hem weg. Toen kraakten de vloerplanken bij de keukendeur. Thomas was wakker geworden.
23. In één oogopslag wist hij wat er gebeurd was. Zijn tante liep met betraand gezicht op hem af, zijn vader zakte snikkend op een keukenstoel. En onder het raam stond een urn. De urn van zijn moeder.
24. ‘ Laat hem met rust.’ zei Adam ineens hard, toen Nina haar arm om Thomas heen wilde slaan. ‘ Die jongen heeft toch ook steun nodig?’ wierp Nina tegen, en toen begon Thomas te snikken. Heel zacht en kwetsbaar, zo hartverscheurend dat Nina haar eigen hart voelde breken.
25. De zon kwam op – een nieuwe dag was aangebroken. Een dag zonder Tessa. ‘ Je moeder is heel plotseling overleden, maar ze heeft geen pijn gehad.’ verzekerde Nina haar neefje. ‘Later is er brand uitgebroken, maar dat heeft er niets mee te maken. Je moeder is van de honger gestorven, denken we.’
26. Weer klonken er voetstappen. Dit keer verscheen Patrick in de deuropening. ‘ Ik hoorde het van Harriët.’ zei hij ademloos, en toen wierp hij zich in de armen van zijn zus. ‘ Arme Tess,’ snikte Patrick en hete tranen drupten uit zijn ooghoeken.
27. En toen begon Nina ook te huilen – steeds harder en harder. Eindelijk liet ze haar verdriet ook de vrije loop. ‘ Je hoeft niet sterk te blijven,’ zei Patrick zacht en hij wreef haar over haar rug.
29. ‘ Dit had nooit mogen gebeuren.’ snikte Nina uitgeput. Patrick schudde zijn hoofd. ‘ Ze had nog jaren bij ons moeten blijven. Dit is zo oneerlijk.’
30. Nina strompelde naar huis, helemaal verdoofd. Ze keek op de klok – haar carpool arriveerde al bijna! Automatisch trok ze haar mantelpakje aan en plofte op de bank neer. ‘ Wat doe jij nou?’ klonk het verwijtend van haar zoon.
31. ‘ Jij gaat echt niet naar je werk, vandaag.’ ging Kevin verder. Bezorgd keek hij naar de kwetsbare gestalte van zijn moeder. ‘ Sterker nog, jij gaat je bed in, mam. Ik zorg de komende tijd wel voor je.’ Nina had niet eens de kracht meer om te protesteren.
32. De morgen van de begrafenis stond Adam voor de spiegel en staarde naar de man tegenover zich – een man die hij ineens niet meer herkende. In zijn hoofd ging hij nog een keer zijn toespraak na.
33. Ook Nina was opgestaan, en maakte zich klaar voor een lange, moeilijke dag. Na vandaag zou het pas echt tot haar doordringen: haar zusje was er niet meer.
34. Om half 11 begon de plechtigheid. Iedereen had zich verzameld op het plein, waar stoelen en een klein podium waren neergezet. Het was stil, niemand huilde hardop, maar iedereen vocht van binnen tegen het verdriet.
35. ‘ Mag ik u allen welkom heten bij de begrafenis van Tessa de Beer – van Noorden, onze geliefde echtgenote, moeder, zus en tante.’ begon Adam. ‘Haar dood betekent een groot verlies voor onze familie. Ik, en met mij vele anderen, had Tessa graag nog jaren langer in ons midden gehad. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.’
36. ‘ Tessa was een bijzondere vrouw. Ik herinner me onze eerste ontmoeting nog als de dag van gisteren. Ik was uitgenodigd voor de opening van de boekhandel van Tessa’s stiefvader Tom. En toen liep ze de winkel binnen, lezend in een versleten exemplaar van haar lievelingsboek. Ik zie het nog zo voor me.’ Adam zweeg even, en probeerde zijn emoties weg te slikken.
37. ‘ Na die eerste ontmoeting ging het allemaal heel snel. Tessa en ik waren voor elkaar bestemd, dat wisten we meteen. Onze bruiloft zal ik nooit vergeten. Hoe beeldschoon ze was.’ Adams laatste woorden stierven weg en even werd het hem allemaal te veel – hij verborg zijn gezicht in zijn handen en trilde van verdriet.
38. Toch vond hij de kracht om verder te gaan. ‘ En toen werd ons wondertje geboren, onze Babybeer.’ Even keek hij naar Thomas, die met ogen vol tranen terug keek. ‘ Tessa als moeder zien was geweldig. Samen Thomas opvoeden was een ervaring die ik nooit had willen missen.’
39. ‘ Tessa was een echte familiesim, ze was dol op kinderen. Na de middelbare school is ze meteen aan de slag gegaan in het onderwijs, en ze heeft bijna veertig jaar lang als juf gewerkt op een basisschool. Carrière maken wilde ze niet – haar hart lag bij de jonge kinderen. Toegewijd, altijd vriendelijk, geïnteresseerd en liefdevol. Zo deed Tessa haar werk.’
40. ‘ Ook thuis was Tessa een vrouw met een hart van goud. Altijd was ze in de weer om het huis zo gezellig mogelijk te maken, om te zorgen dat ik en Thomas het naar ons zin hadden. Koken was een grote hobby van haar. Ik zal haar salades missen... Net als dat ik alles aan haar zal missen. God ja, ik zal haar zo gaan missen.’
41. ‘ Simpele dingen, zoals samen op de bank zitten, boeken lezen, koffie drinken aan de keukentafel, avondjes uitgaan, samen tanden poetsen, tegen elkaar aan slapen in bed. Dat kan nu allemaal niet meer. Tessa was de vrouw van mijn leven, mijn liefde, mijn beste vriend, mijn alles...’
42. ‘ En dat zij ons nu zo ineens heeft verlaten, doet meer pijn dan ik ooit in woorden zal kunnen uitdrukken.’ Heel even wierp Adam een blik op de kist, waar kaarsen omheen brandden. Toen viel zijn oog op de foto die op de kist stond – een glimlachende Tessa, zoals hij haar zo goed kende. ‘ Ik hou van je, Tessa.’ stamelde hij, verblind door tranen.
43. ‘ Rust zacht.’ Adam knikte kort, veegde zijn ogen af en stapte van het podium. Hij ging op een stoel zitten en snoot zijn neus, en ondertussen liep Nina naar het podium. Zij was de volgende spreker.
44. ‘ Tessa en ik, tweelingzusjes.’ begon ze met zachte stem. ‘We waren altijd samen. Als kind weken we geen moment van elkaars zijde. De herinneringen die ik aan mijn jeugd heb, zijn alleen maar mooie. We speelden aan de knutseltafel, met onze moeder toekijkend vanaf de bank. ‘s Avonds las onze vader ons verhaaltjes voor – tot hij stierf, maar dat hebben we nooit bewust meegemaakt.’
45. ‘ Toen kwam Tom, de tweede man van onze moeder. Hij werd onze nieuwe vader. En dat niet alleen: hij gaf ons ook een broertje.’ Even keek Nina naar Patrick, die haar een glimlachje zond. ‘ In onze tienerjaren hadden we wat meningsverschillen en problemen die nu eenmaal bij de puberjaren horen.’
46. ‘ Toen we volwassen werden, gingen we ieder een beetje onze eigen weg. Maar onze sterke band is nooit veranderd. Toen ik zwanger raakte, was Tess er altijd voor me. Ook met het opvoeden van de tweeling heeft ze me ontzettend veel geholpen. Nooit was iets haar te veel, ze wilde altijd helpen. Tessa was...zo’n goed mens.’ Nina beet op haar lip en haalde trillend adem.
47. ‘ En eindelijk vond Tessa dan ook haar grote geluk, nota bene in haar favoriete schrijver Adam de Beer. Gek hoe de dingen soms gaan in het leven.’ Heel even klonk er wat gelach uit het publiek, maar het stierf al gauw weer weg. ‘ Ik wist hoe Tessa verlangde naar een eigen gezin.’
48. ‘ Het was zo mooi om te zien hoe ze opbloeide met Adam aan haar zijde. En hoewel ik soms te druk was met mijn eigen leven, heb ik haar altijd in de gaten gehouden. Als ze thuis kwam uit haar werk, en haar kleine Thomas omhelsde. Of als ze met Adam in het park zat.’ Toen sloeg Nina haar ogen op naar de hemel, en fluisterde: ‘ Ik bewonderde je, Tessa.’
49. ‘ Onze levens zijn met elkaar vervlochten. We waren een echte tweeling, Tessa en ik. Ik had altijd gedacht dat we samen oud zouden worden, en op een dag als twee bibberende oudjes naast elkaar zouden zitten. En dat we dan samen herinneringen zouden ophalen. Dat zal nu nooit meer gebeuren. Maar ik draag haar, en ons leven samen, voor altijd in mijn hart.’
50. Na die woorden hapte Nina benauwd naar adem, en toen snikte ze het uit. Jammerend drukte ze haar vuist in haar mond en voelde de hete tranen langs haar wangen stromen. Sanne haastte zich naar het podium toe om haar moeder te ondersteunen.
51. Adam wilde net de plechtigheid af gaan sluiten, toen Thomas op stond. ‘ Ik wil nog even wat zeggen.’ zei hij met trillende stem.
52. De jongen slikte en keek naar de kist, en het fotolijstje er op. ‘ Mamabeer, waar ben je nou?’ Tranen drupten uit Thomas’ ooghoeken, maar hij veegde ze niet weg. ‘ Ik kan me geen leven zonder jou voorstellen, mam.’
53. ‘ Wie moet er nu zorgen dat ik schone kleren aan trek, mijn haar kam, of mijn broodtrommel niet vergeet? Wie zal me nu plagen? Het is zo raar dat je nu voorgoed weg bent. Nooit meer je stem horen. Nooit meer je kus op mijn hoofd. Nooit meer horen hoe je me ‘babybeer’ noemt.’
54. ‘ De toekomst is donker zonder jou, mama. Hoe kan ik opgroeien zonder jou in mijn leven? Je zal er niet bij zijn als ik afstudeer, als ik mijn eerste baan krijg. Je zal niet meemaken dat ik trouw, en kinderen krijg. Je zal nooit oma worden. Ik weet hoe graag je dat gewild had. Ik moet opgroeien zonder jou, en dat doet pijn.’
55. ‘ Het leven is zo oneerlijk.’ snikte Thomas en hij klemde zich aan het tafeltje vast. Hij wist niet wat hij verder nog wilde zeggen. De duisternis omklemde hem en het verdriet verstikte hem. ‘ Mama, ik mis je zo!’ krijste Thomas en toen zakte hij in elkaar.
56. Na wat maar vijf minuten leken, opende Thomas zijn ogen. Hij lag in bed, zijn vader stond naast hem. ‘ Je viel flauw.’ verklaarde Adam. ‘ Is de begrafenis afgelopen?’
57. ‘ Jij hebt hem prachtig afgesloten, jongen.’ knikte Adam en hij legde even zijn hand op het hoofd van zijn zoon. Verlegen keek Thomas naar de deken. ‘ Ik heb mezelf voor schut gezet.’
58. ‘ Hoe kun je dat nu zeggen?’ riep Adam kwaad. ‘Je hebt je hart laten spreken, je gevoelens geuit. Het was prachtig, Thomas!’ Thomas beet op zijn lip en wende zijn hoofd af. ‘ Ik meen het. Hoe je daar stond en zo eerlijk alles eruit gooide. Daar heb ik respect voor, Thomas.’
59. ‘ O, pap.’ Thomas wierp zich met een snik in de armen van zijn vader en die klopte hem geruststellend op de rug. ‘ Het ergste is nu achter de rug. Mama heeft nu een rustplaats. Het zal nog heel lang duren voor we dit verwerkt hebben – maar ooit gaan we verder met ons leven.’
60. Iedereen had het erg moeilijk, die komende tijd. Ze zochten zoveel mogelijk steun bij elkaar, en probeerden leuke dingen te doen.
61. ‘ Je weet dat je altijd welkom bent hier,’ zei Nina vaak. Dan knikte Thomas. Hij was blij met de steun van zijn tante, maar zij zou nooit de leegte in zijn hart kunnen vullen...
62. ‘ Als je een keer iets samen wilt doen, naar de film of een eindje fietsen...Dan zeg je het maar.’ zei Kevin. Thomas knikte. ‘ Ik zal het onthouden.’ fluisterde hij en sloeg zijn ogen neer.
63. ‘ Ik ga maar weer eens naar huis.’ Nina knikte begrijpend en sloeg nog even haar armen om haar neefje heen. ‘ Tot gauw,’ ‘ Tot gauw.’
64. Thomas stapte de kou in en rilde. Even keek hij omhoog, naar de ijzige hemel. Leven zonder zijn moeder was loodzwaar.
65. Ook Adam was er kapot van. Hij kwam nauwelijks nog buiten de deur, en zelfs zijn grote passie, schrijven, kon hem niet meer opvrolijken.
66. Vaak zaten vader en zoon zwijgend in de woonkamer – de ruimte waar zoveel gelukkige herinneringen lagen. Soms praatten ze over Tessa, maar meestal was dat nog te pijnlijk.
67. En hoewel zowel Adam als Thomas het liefst in bed wilde kruipen en er nooit meer uit zou komen, moesten ze toch in beweging blijven. Van de sneeuw die er nu al weken lag, maakten ze dankbaar gebruik. Voor eventjes vergaten ze al hun zorgen.
68. Het leven van Sanne en Kevin ging ondanks alles gewoon door. Natuurlijk rouwden ze om hun tante – maar daarnaast ging alles gewoon zijn gangetje. ‘ Ik heb een vriendin van m’n werk meegenomen,’ zei Sanne op een middag veelbetekenend. ‘Je vindt haar vast leuk!’
69. Met een brede glimlach stapte Sanne opzij en even later kwam er een jonge vrouw binnen. Een beetje onhandig keken Kevin en zij elkaar aan. ‘ Ik ben Leonie.’ zei het meisje en ze schudden elkaar de hand. ‘ Kevin,’ knikte hij.
70. ‘ Ik heb al veel over je gehoord.’ zei Leonie. ‘ O?’ Kevin was duidelijk aangenaam verrast. ‘En, alleen maar goeds, hoop ik?’ Van een afstandje keek Sanne lachend toe. Dit zag er veelbelovend uit!
71. Maar net toen het gesprek lekker op gang kwam, toeterde er buiten een carpool. Kevin moest naar zijn werk. ‘ Hij is grappig, hè?’ zei Sanne opgewekt toen haar broer weg was. ‘ Hij lijkt me een coole gast.’ knikte Leonie enthousiast.
72. ‘ Wat denk je... Zit er een date in?’ fluisterde Sanne. ‘ Dat zou heel goed kunnen!’
74. ‘ Vieze luier!!’ ‘ Je hoeft niet zo te schreeuwen, zeg. Ik ruik het zo ook al!’
75. ‘ Holder de bolder pannekoek, Anja heeft een vieze broek!’ zong Harriët tijdens het verschonen, een liedje dat Anja duidelijk niet leuk vond.
76. Ze kleedde Anja aan en gaf haar aan Patrick, die zijn dochtertje meteen op zijn nek tilde. Anja kirde van pret, en Harriët keek gelukzalig glimlachend toe. Wat hadden ze een prachtig gezinnetje!
77. ‘ Wacht, ik maak een foto!’ riep Harriët ineens en ze haastte zich om haar camera te pakken. Patrick nam Anja op zijn arm en allebei keken ze breed lachend naar de camera.
78. ‘ Foto, foto!’ kirde Anja en ze strekte haar vuistjes uit naar de camera – wat een hele leuke foto opleverde. Patrick grinnikte en ook Harriët moest lachen. ‘ Die foto gaan we uitvergroten en aan de muur hangen!’ riep ze.
79. Na nog wat melig gedoe met de camera, ploften Patrick en Harriët op de bank neer. Anja kroop als een magneet naar haar poppenhuis toe.
80. Harriët en Patrick keken elkaar aan en glimlachten. In elkaars ogen zagen ze hun grote geluk weerspiegeld.
81. Ze zetten de tv aan en keken een stukje van een film, dicht tegen elkaar aan, en ondertussen luisterden ze naar het tevreden stemmetje van hun dochtertje.
82. Maar langzaam verplaatste hun aandacht zich van de tv naar elkaar. Harriët klom bij haar man op schoot en zoende hem vol overgave, Patrick greep zijn vrouw vast en drukte haar tegen zich aan.
83. ‘ Ik wil je,’ fluisterde Harriët hees in Patricks oor, en zijn ogen begonnen te twinkelen. Snel brachten ze Anja naar bed en haastten zich toen naar de slaapkamer, waar ze de kleren van elkaars lijf rukten en hun avontuur onder de dekens voortzetten.
84. In het huis van Adam en Thomas heerste nog steeds een duistere rouwstemming. Hier was geen sprake van gezinsgeluk, liefde en romantiek. Hier was alleen maar leegte.
85. De volgende dag klonk het vrolijk kwetterende stemmetje van Sanne over het besneeuwde plein. Michel Ray was weer met haar mee naar huis gekomen, en dat mocht iedereen weten! Dolverliefd keek ze hem aan, en hij glimlachte terug.
86. Het werd al snel donker en ze nodigde hem uit naar binnen te komen. Ze gingen op de bank zitten. Sanne was zich pijnlijk bewust van de afstand tussen hen in.
87. ‘ Aqua is de liefste dolfijn van het hele verblijf, absoluut.’ knikte Michel liefdevol op een vraag van Sanne. Bij de tederheid in zijn stem voelde Sanne zich warm worden van binnen. Even keek ze naast zich, en toen schoof ze naar hem toe.
88. ‘ Ik zal haar nog gaan missen als ik promotie maak.’ zuchtte Michel. ‘ We mogen de dolfijnen vast nog vaak opzoeken.’ Michel glimlachte toen Sanne zich tegen hem aan drukte. Hij pakte haar hand.
89. De grote klok sloeg 11 keer en Michel schrok overeind. ‘ Al zo laat? Ik moet naar huis, m’n moeder zal ongerust zijn.’ Sanne glimlachte. Wat schattig, een moederskindje. ‘ Tot gauw.’ Jammer genoeg kwam er geen kus bij het afscheid.
90. Tot over haar oren verliefd stapte Sanne in bed. Michel had haar hand gepakt, ze hadden elkaar geknuffeld... Zou de liefde wederzijds zijn? Anders zou hij dat toch niet gedaan hebben? Hoopvol viel Sanne in slaap. Misschien was Michel dan eindelijk de ware voor haar.
91. Voor Anja was het alweer tijd om op te groeien. Terwijl ze toegezongen werd door haar ouders, groeide ze op tot kind.
92. Meteen rende ze naar haar cadeautjes. Van mama kreeg ze een setje kleding, en van papa een mooie ketting, een armband en een haarspeld. ‘ Dankjewel,’ zei ze vol bewondering, en haar ogen glansden van de pret.
93.
94. Hoe moeilijk het ook allemaal was, het gewoon leven ging door. Thomas maakte zijn huiswerk weer en ging zelfs weer gewoon naar school. Het was zwaar, maar het lukte.
95. Adam bracht de meeste dagen door op het kerkhof. In zijn dikke winterjas zat hij dan op het bankje, en staarde hij naar de grafstenen. Soms praatte hij tegen zijn vrouw.
96. Als Adam weer weg liep, voelde hij een steek bij het zien van Patricks huis. Altijd leek het daar liefdevol en gelukkig te zijn. Zoals zijn eigen gezinnetje vroeger ook ooit was...
97. Harriët voelde hoe het verdriet zwaar over de hele omgeving hing, en probeerde haar dochtertje er zo goed mogelijk tegen te beschermen. Anja was nog zo’n onbezorgd kind, zij hoorde nog niet geconfronteerd te worden met de ellende van de wereld.
98. Hun eigen leventje was goed – daar waren Harriët en Patrick het over eens. Het was alleen erg moeilijk om de ellende om je heen aan te zien, terwijl je zelf zo gelukkig was. ‘ Zo, die is weer gefixt.’ lachte Patrick en hij zwaaide met een schroevendraaier. ‘En nu ga ik patat halen.’ ‘ Patat!’ Meteen sprong Anja overeind en vloog haar vader juichend om de nek.
99. Voor Nina leken de dagen steeds langer te worden. Ook vandaag leek er maar geen einde aan te komen. Ze voelde zich moe, zo vreselijk moe.
100. En ook Thomas had geen vreugde meer in zijn leven. Hij ging naar school, maar zodra hij thuis was dook hij weer in bed. Zijn vader zag hij nauwelijks meer – ook hij lag meestal in bed of zat op het kerkhof. Hun levens lagen aan scherven.
